Dzisiaj stałem na przystanku. Pszczółka próbowała mi pokazać, że może wejść do dziury i przez ponad 10 minut latała w te i we wte w koło metalowego stelarza.
Wcześniej ze stresu na półpiętrze patrzyłem na kwiatki i pszczółki, które brały się do roboty. Uspokajało mnie to chwilowo, później poszedłem na spacer a później znowu popatrzeć na owady.
Na przystanku jakaś kobieta pokazała mi, że mnie kocha. Czasami kobiety tak mają, że rozmawiają ze mną językiem ciała.
Tak, ona pokazywała to składając ramiona i nachylając się ku mnie.
Przypomniało mi to zabawną sytuacje gdy z książką w parku kilka lat temu siedziałem. Książka popularnonaukowa polsko-niemiecka.
Na jednej stronie tekst polski a na drugiej niemiecki.
Podchodzi do mnie młoda kobieta, dziewczyna kilka lat młodsza i spytała: mogę coś Panu powiedzieć? Czytam książkę. Proszę. Nie pamiętam jak dokładnie rozmawialiśmy przez te 15 sekund.
Powiedziała mi: kocham cię, kocham cię... [przerwa] chcę abyś wiedział, że Pan Jezus Cię bardzo mocno kocha. I chciała się przysiąść. W duchu chciałem tego, ale jej nie pozwoliłem. Nie odtrąciłem jej.
No, ktoś powiedział, że mnie kocha. W parku na ławce. Nieznajoma. Naprawdę to brzmiało bardzo pewnie i nie było niezręcznie.
W domu ciągle o tym myślałem.
Książki nie przeczytałem, ale była bardzo interesująca. Tytuł nieważny, okładka zielona.

Parafrazując poete "...aby uroda nie była jak kwiat... który dzisiaj kwitnie a jutro, go nie ma".
Raz bardzo wulgarnie jedna kobieta mi pokazała, gdy jechałem a ona stała na pasach, pazurki i, że wbiłaby się we mnie.
Czekała na moją reakcję. Bardzo to niewiarygodne.
Trochę jak strzyga z wiedźmina 1, machnęła pazurkami i ręką. Inna siedząca na wprost zaraz uśmiechnęła się. Poczułem się jakbym stał przy ścianie, wywołany do odpowiedzi.
A wcześniej w głowie myśl, że otwieram kwiat biały lotosu, zanim wjechaliśmy w zakręt.