Een levensloop (8)

8. Seks of Liefde ?

Een jongere collega van me reed de schuine schaats. Niet dat hij getrouwd was, dat niet; maar zeg nu zelf, het is toch niet oorbaar tegelijkertijd een lief in België en in Duitsland te hebben ?
Als je dan nog zo lomp bent een afspraak voor een avondje uit te maken met de ene terwijl de andere je ongeveer tegelijkertijd meld eens een weekend in Keulen te willen doorbrengen zit je dik in de knoei natuurlijk.
Nu ben ik serieel monogaam, zelfs als het om een puur seksuele relatie gaat maar ik kon hem moeilijk laten stikken... In nood leert men immers zijn vrienden kennen... Ik werd dus de vriend van een van hun, speelde geen rol want ik had geen van beiden ooit al gezien, verder moest hij maar behendig genoeg zijn om beiden de indruk te geven dat ze zijn lief waren en ik die van de andere...

Een absolute kaskraker dus, naargelang de regisseur te verfilmen als hilarische komedie of als tranen verwekkend drama.... maar het ging niet door, althans niet zoals we afgesproken hadden.

Zijn Keuls lief had onraad geroken en maakte op het laatste ogenblik een einde aan de relatie, zijn Belgisch lief was al op de hoogte gebracht dat er vrienden zouden aanwezig zijn... een nachtje uit met zijn drieën dus.
Mannen veroveren vrouwen, denken wij, in werkelijkheid geven vrouwen ons de indruk dat wij hun veroveren... er was iets tussen ons... maar dat kon ik mijn collega niet aandoen natuurlijk, twee lieven op een dag verliezen wens je immers niemand toe.

Het verhaal kreeg echter nog een staaltje, zeg zelfs maar gerust een staart.

Enkele weken later kwam ik zo rond 10 uur in de kazerne aan (het was een zware nacht geweest en in het statuut stond letterlijk “een officier werkt wanneer hij het nuttig en nodig oordeelt” – vandaar) en tot mijn verbazing groette de regimentspolitie me niet alleen, ze deden me ook stoppen.

Er waren vier bezoekers op mij aan het wachten op de parking... en ja, toen ik er naartoe wandelde werd de deur van een auto geopend en stond ik plots weer oog in oog met Michelle.
Ik was verbouwereerd maar zij glunderde en gaf me direct een kuise kus als begroeting... Ze had thuis zo enthousiast over mij verteld dat haar vader ('t zal in werkelijkheid haar moeder wel geweest zijn) die superman wel even van dichtbij wou bekijken.
Ze logeerden in het Belgisch Huis (Belgisch consulaat in Keulen annex officierenclub) dus besloot ik ze, terwijl we een aperitiefje nuttigden in onze mess officieren, uit te nodigen voor een etentje aldaar, “noblesse oblige” weet je wel. Vervelend was alleen dat ik juist dat lang weekend mijn zus en haar vriendin getrakteerd had op een weekendje Keulen... in dat zelfde Belgische Huis.
Enige gelijkenis met het voorgaande avontuur zal je opvallen maar berust op een verkeerd gedacht van U. Zij had wel belangstelling voor mij maar ik had haar gewoon mee uitgenodigd als chaperonne voor mijn zus, niet omdat ik met haar wou aanpappen.
Daar zat ik dan, een tafel voorzittend van twee aparte groepen met in elke groep een jongedame die een oogje op mij had terwijl ik mijn beste beentje moest voorzetten om mijn interesse in een van hun niet te duidelijk te laten blijken ten einde niemand te schofferen. Mijn zusje, de deugniet, glunderde, amuseerde zich kostelijk met haar broer die al zijn diplomatieke gaven tegelijkertijd moest inzetten.
Gelukkig was het zeer ervaren personeel gewoon met moeilijke situaties om te gaan en regelden ze alles, van tafelschikking over bediening tot koffie in het salon, zodanig dat ik maximaal beschermd werd voor vervelende situaties... in feite moest ik me enkel bekommeren om mijn gesprekken en mijn blikken.
Tijdens de koffie maar nog voor de pousse-café hielp mijn zusje me nog ongelooflijk goed door, een discrete knipoog naar mij trekkend, haar vriendin er aan te herinneren dat ze “Köln by night” nog op hun programma hadden staan en dat dit wel echt de meest geschikte avond ervoor was. Leugentje om bestwil, als je Keulen kent is elke avond ervoor geschikt...

Michelles ma stak ook al een handje toe. Al na de eerste 'pousse' maande ze haar man aan naar bed te gaan want ze waren al van zeer vroeg uit de veren (klopt ook want als ze om 09 uur op me wachtten moesten ze dus zeker al om 05 uur thuis vertrokken zijn). Het jongere zusje moest mee want voor een 15 jarige was 23 uur ook wel laat genoeg... bleven over Michelle en ik... voor onze eerste echte tête à tête... om 24 uur werd ik er echter discreet op gewezen, eerder door signalen dan met woorden dat het sluitingsuur van de bar, militair reglementair bepaald, 24 uur was.

Afscheid nemen door haar naar haar kamer te begeleiden kon niet, ik was er een regelmatige cliënt dus het personeel kende maar al te goed mijn status en levenswijze... Dus werd het de lounge, dan de receptiehal, dan de inkom, tenslotte de stoep... tja, lieve woordjes vragen veel tijd.
We waren zeer braaf hoor, Michelle was tenslotte nog maar 17 – ei zo na 18 – dus behalve een kuis kusje, een bijna toevallig streeltje en natuurlijk handje vasthouden gebeurde er eigenlijk niets... maar het personeel moet gegniffeld hebben... ik was in mijn euforie vergeten dat het gebouw vol hing met beveiligingscamera's... zelfs op straat...

Enkele maanden later kwam een collega, de beheerder van de club, me persoonlijk bedanken tijdens een feestmaaltijd in beperkte kring; hij had nog nooit een prille romance tot zoiets zien open bloeien zei hij... tja, hij was die avond wel niet aanwezig maar veiligheidsbeelden worden een tijdje bewaard, nietwaar ?
Oh ja, bij welke gelegenheid ? 't was in beperkte kring hoor. De aalmoezenier die mijn plechtige communie ingezegend had, de Bisschop van de Belgische Strijdkrachten in Duitsland, Michelle die er speciaal voor van België kwam, en ik... “Paris vaut bien une messe” zei Henri IV, op 25 juli 1593....Michelle was dit zeker waard, en meteen kwam ook een einde aan mijn zoektocht naar de juiste weg naar God die ik al van sinds (of voordien) mijn geboorte meesleurde.